Z głębokim żalem żegnamy zmarłego 16 grudnia Prof. Berta Fragnera (1941-2021), wybitnego iranistę i wielkiego Przyjaciela krakowskiej iranistyki.

Bert Fragner urodził się w 1941 roku w Wiedniu. W 1960 roku rozpoczął studia na Uniwersytecie Wiedeńskim. Studiował m.in. islamistykę, turkologię, arabistykę, iranistykę oraz slawistykę. W połowie lat 60. XX wieku wyjechał na stypendium do Iranu, gdzie studiował u takich profesorów, jak Iradż Afszar, Szirin Bajani, Dża’far Mahdżub, Zabibollah Safa, Dżafar Szahidi i Manuczehr Sotude. W latach 1965-1969 nauczał w szkole zawodowej w Teheranie języka niemieckiego.
W 1970 roku obronił doktorat na podstawie dysertacji o historii miasta Hamadanu Geschichte der Stadt Hamadān und ihrer Umgebung in den ersten sechs Jahrhunderten nach der Hig̐ra (Dissertationen der der Universität Wien 89, Wien 1972). 
W 1977 roku uzyskał habilitację we Fryburgu na podstawie książki o perskiej memuarystyce jako źródle najnowszej historii Iranu, Persische Memoirenliteratur als Quelle zur neueren Geschichte Irans, Wiesbaden 1979 (tłum. na perski Chaterat-newisi-je Iranijan, Tehran 1377 (1998-1999)). 
Wykładał na uniwersytetach w Wiedniu, Fryburgu, Berlinie i Bernie. Od 1984 do 2003 roku był profesorem iranistyki w Uniwersytecie w Bambergu. W 2003 roku założył Instytut Iranistyki w Austriackiej Akademii Nauk, którego do 2010 roku był dyrektorem. Był również jednym z założycieli i przewodniczącym prestiżowego stowarzyszenia Societas Iranologica Europea, a także prezesem Deutsche Morgenländische Gesellschaft i Österreichische Orient-Gesellschaft Hammer-Purgstall. Od 2016 był honorowych członkiem Association for Iranian Studies (wcześniejsze International Society of Iranian Studies).
W 2010 otrzymał nagrodę Dr. Mahmuda Afszara za promocję perskiej i irańskiej kultury.
Profesor Fragner był cenionym i wszechstronnym autorytetem w dziedzinie iranistyki. Jego humanistyczne zainteresowania obejmowały historię Iranu i perską historiografię, kwestie tożsamości irańskiej i kształtowania się irańskiej państwowości, fenomenu perskojęzyczności, a także literaturę faktu i perską kuchnię (m.in. rozdział From the Caucasus to the Roof of the World: a culinary adventure, [w]: Culinary cultures of the Middle East, S. Zubaida (red.), London, 1994, s. 49–62). Jest również autorem hasła “Social and Economic Conditions” w The Cambridge History of Iran, t. 6. 
Był człowiekiem wielkiej mądrości i erudycji. Błyskotliwy i dowcipny, a zarazem skromny i serdeczny. Na zawsze pozostanie w naszej pamięci jako wielki przyjaciel krakowskiej iranistyki. Chętnie przyjeżdżał do Uniwersytetu Jagiellońskiego z wykładami, wielokrotnie gościł krakowskich iranistów na konferencjach w Bambergu i Wiedniu, kibicował nam w pracy naukowej i cieszył się naszymi osiągnięciami. Zawsze mogliśmy liczyć na jego serdeczną pamięć i przyjaźń.