Epos perski swoimi korzeniami sięga zamierzchłej, indo-irańskiej, a nawet indo-europejskiej przeszłości. Opowieści te, przez długie wieki przekazywane przez wędrownych śpiewaków, połączone zostały w rozbudowane cykle epickie.

Dzieło poetyckie Ferdousiego z Tusu, z przełomu X/XI wieku jest syntezą tradycji ustnej i pisanej, muzułmańskiej, zoroastryjskiej i przedzoroastryjskiej. Chociaż autor nie został doceniony za życia, jego poemat od tysiąca lat cieszy się niesłabnącą popularnością w świecie perskojęzycznym: jest czytany, śpiewany i odgrywany, kopiowany, ilustrowany i naśladowany, wychwalany i potępiany, badany i komentowany. W ciągu wieków próbowali go sobie zawłaszczyć muzułmanie, zoroastryjczycy, ortodoksi religijni i heretycy, monarchiści, nacjonaliści i marksiści, rewolucjoniści islamscy i wolnomyśliciele. Wątki, bohaterowie i symbolika Szahname są inspiracją dla autorów współczesnych, a cytaty z niego funkcjonują w obiegu powszechnym. To dzieło stanowi część kodu kulturowego, bez którego trudno zrozumieć świat irański. 

Dotychczas polski czytelnik miał możliwość zapoznania się jedynie z fragmentami poematu Ferdousiego. Teraz otrzymuje pierwszy tom pełnego wydania dzieła.